KOEHN Henry
Oberleutnant, Duitse bezetter, onderzocht tussen 24.06.1940 en 17.09.1943 tijdens WO II de diefstal en afpersing. Koehn handelde in rechtstreekse opdracht van de Duitse minister van Propaganda Goebbels.
Wist-je-datje … Verbleef tijdens zijn opdracht in hotel Cecile te Brussel
Meer over KOEHN Henry …
Meine Ansicht ist danach folgende:
Mijn mening is de volgende:
Arsène G. ist nicht der Dieb. Er hat den oder die Diebe ausfindig gemacht. Er hat die Tafel der Gerechten Richter an sich gebracht und diese versteckt. Er hatte den Diebstahl aus Finanznot nicht nötig. Es war seine Natur sich mit derartigen kriminellen Dingen zu befassen und auf Grund seines eigenartigen Wegens ist es ihm gelungen hinter den Diebstahl zu kommen.
Arsène G. is niet de dief. Hij heeft de dief of de dieven opgespoord. Hij heeft het paneel met de Rechtvaardige Rechters terecht gebracht en het verstopt. Hij had de diefstal omwille van financiële problemen niet nodig. Het lag in zijn aard om met dergelijke criminele feiten bezig te zijn en omwille van zijn eigenaardige bezigheden is het hem gelukt achter de diefstal te komen.
Er hat das Bild zurückbringen wollen (wie bei anderen Kirchendiebstählen) und ist als Vermittler aufgetreten. Er ist ein fuchsschlauer Mensch gewesen, sodass es seinen Briefen nichts näheres zu entnehmen ist. Es ist anzunehmen, dass er einen guten Bergungsplatz gewählt hat (er war Künstler, kannte den Wert).
Hij heeft het paneel willen terugbrengen (zoals bij de andere kerkdiefstallen) en is als bemiddelaar opgetreden. Hij was een mens zo sluw als een vos, zodat uit zijn brieven niets op te maken valt. We kunnen aannemen dat hij een goede bergplaats gekozen heeft (hij was kunstenaar, kende de waarde).
Ich halte es nicht für ausgeschlossen, dass er dem Bild eine Mitteilung (Schreiben) zugefügt hat, aus dem Näheres zu ersehen ist, wie etwa, dass er selbst nicht der Dieb ist (Frau G. sagt mir wiederholt, dass bei Auffindung des Bildes erwiesen wird, dass ihr Mann nicht der Dieb ist). (V.G. meint, dass das wohl möglich sein könne, wenn er Zeit genug dazu gehabt hat.)
Het is volgens mij niet uitgesloten dat hij een mededeling (brief) gevoegd heeft bij het paneel, waaruit zou blijken dat hij zelf niet de dief is (mevrouw G. zegt mij herhaaldelijk dat wanneer het paneel wordt teruggevonden, zal blijken dat haar man niet de dief is). (V.G. beweert dat dat wel mogelijk kan zijn, als hij tijd genoeg gehad heeft).
Das Bild ist in St. Baafs, oder in deren Nähe zu suchen. (Valère G. meint, dass man es nicht zu suchen hat im Duivelsteen, Belfried, St. Nikolaas, St. Martin, Stadthaus, Grafensteen. Er denkt an St. Baafs oder “Het Pand”.) Der oder die Diebe müssen Persönlichkeiten besonderer Art sein, wenn A.G. sich als Vermittlerer für sie eingesetzt hat und unentwegt um Geld handelte, anstatt die Tafeln ohne Weiteres zurückzugeben.
Het paneel zit in Sint-Baafs of ergens in de omgeving. (Valère G. beweert dat men het niet moet zoeken in het Duivelsteen, Belfort, Sint-Niklaas, Sint-Michiels, Stadhuis, Gravensteen. Hij denkt aan Sint-Baafs of “Het Pand”.) De dief of de dieven moeten mensen met een bijzondere persoonlijkheid zijn, zeker als A.G. zich als bemiddelaar voor hen opgeworpen heeft en dat het om geld ging, in plaats van de panelen zonder meer terug te geven.
Die ganze Sache ist psychologisch jedenfalls sehr schleierhaft, wenn A.G. in jeder Beziehung qualitativ gut daraus hervorgegangen wäre, d.h. wenn er nichts von dem Geld für sich beansprucht hätte und wenn er, falls er langer am Leben geblieben wäre, und die Geldunterhandlungen zu nichts geführt hätten, er den Bergungsort doch vielleicht noch eines Tages dem Bischof ohne Weiteres mitgeteilt hätte. Der Sachverhalt kann sich nur aus dem Wesen von A.G. erklären und dieses war abnorm, wie Valère G. sagt “afzonderlijk”. Bei der Suche ist es daher vor allem wichtig ein möglichst genaues Bild von dem Wesen des A.G. zu gewinnen, um zu erkennen wie er bezüglich des Bergungsplatzes gehandelt hat.
De hele zaak is psychologisch echter zeer duister. Als A.G. in elke relatie kwalitatief goed naar voren was gekomen, d.w.z. als hij niets van het geld voor zich zou opgeëist hebben en als hij, ingeval hij langer zou geleefd hebben en de onderhandelingen over het losgeld tot niets zouden geleid hebben, hij de bergplaats op een bepaald moment toch zonder meer aan de bisschop zou hebben meegedeeld. De zaak kan niet goed beoordeeld worden op basis van de handelingen van A.G. en deze waren niet normaal, zoals Valère G. zegt “afzonderlijk”. Bij de zoektocht is het vooral belangrijk zich een zo goed mogelijk beeld te vormen van de aard van A.G., om na te gaan hoe hij ten overstaan van de bergplaats gehandeld heeft.
Dies Bild vermitteln seine Briefe und damit stimmen die Schilderungen, die Valère G. gibt genau überein. V.G. ist als einzig überlebendes Geschwisterkind und als objektiver Mann wohl der beste Zeuge für das Naturell und Wesen von A. Frau G. ist nicht imstande ein so klares und vielseitiges Bild entwickeln zu können. Man spürt bei V.G. die blutsverwandte Art deutlich heraus. Die Schwierigkeit des ganzen Falles liegt darin (auch für V.G.), dass A.G. ein so “absonderlicher” Mensch war, dessen Geist einen Spürsinn, einen Forschungstrieb hatte, der eben nicht ohne Weiteres fassbar ist. Er war dazu ein Mensch, der soviel er sonst auch redete, von derartigen besonderen Vorkommnissen, wie Diebstählen und dgl. mit anderen Menschen kaum redete.
Dat beeld wordt geleverd door zijn brieven en daarmee stemt ook de beschrijving die Valère G. gegeven heeft, precies overeen. V.G. is als enige overlevende broer en als objectieve man wel de beste getuige voor het natuurlijke gedrag van A. Mevrouw G. is niet bij machte om een zo helder en veelzijdig beeld te kunnen vormen. Men bespeurt bij V.G. nog duidelijk de bloedverwantschap. Het moeilijke van de zaak ligt vooral (ook volgens V.G.) in het feit dat A.G. een zo “zonderling” mens was, wiens geest een speurzin, een drang om te onderzoeken bezat die niet zonder meer te begrijpen is. Hij was ook een mens die, hoeveel hij ook vertelde, over bijzondere gebeurtenissen als diefstallen en dergelijke met andere mensen nauwelijks praatte.
Besonders bei Dingen, die die Kirche betrafen wie Diebstähle, war er als strenger Katholik sehr verschwiegen, auch seiner Frau gegenüber (siehe deren Acusserungen mit gegenüber). Wenn A.G. im Sterben zu De Vos sagte: “Ik heb den priester doen roepen, maar mijn geweten is gerust”, so kann dies bei ihm als einem Strenggläubigen vielleicht nur so aufgefasst werden, dass er selbst nicht der Dieb ist, dass er diesen ausfindig gemacht hat, dass er als Vermittler auftrat, dass der Dieb jedoch eine so besondere Person ist mit hochgestelltem Namen bezw. dass eine hochstehende Familie der Gesellschaft, dass evtl. ein Geistlicher, die Kirche oder die Politik mithineingezogen worden wären, wenn er den Täter sofort und rückhaltslos angezeigt hätte und auf jeden Geldhandel verzichtet hätte.
Vooral over dingen die de kerk aangingen zoals diefstallen, was hij als streng katholiek zeer zwijgzaam, ook tegenover zijn vrouw (zie ook haar uitlatingen tegenover mij). Toen A.G. op zijn sterfbed tegen De Vos zegde: “Ik heb den priester doen roepen, maar mijn geweten is gerust”, kan dat bij hem als streng gelovig man wellicht alleen maar geïnterpreteerd worden als dat hijzelf de dief niet is, dat hij de dief of de dieven opgespoord heeft, dat hij als bemiddelaar optrad, dat de dief echter een belangrijk persoon is met een goede naam of uit een hoogstaande familie komt, dat eventueel een geestelijke, de Kerk of de politiek erin zouden betrokken zijn geraakt als hij de dader onmiddellijk en zonder nadenken aangewezen had en afgezien had van de eis om losgeld.
Die Verhandlungsweise von A.G. muss als zuverlässig bezeichnet werden, während man das von der Gegenseite nicht sagen kann. Nimmt man an, dass A.G. der Dieb ist, dann tritt die Frage auf, warum hat er den Diebstahl begangen. Da er die Bilder zurückgeben wollte, hat er diese also nicht behalten wollen. Er hat lediglich Geld dafür haben wollen. In Geldnot war er indes nicht. Er war Forderungen gegenüber lediglich nicht liquide, eigenes Kapital besass er dagegen genug, denn seine sämtlichen Schulden wurden nach seinem Tod einschliesslich Zinsen aus eigener Tasche bezahlt und darüber hinaus besass seine Frau dann immer noch reichlich Vermögen. Es war ihm damals schon die Erbschaft einer Tante sicher. Frau G. sagte mir am gleichen Tage, 30. August 42, dass A.G. bereits 1930 durch notarielle Unterfertigung (Notar erhielt einhunderttausend Franken) die Erbschaft zugeschrieben erhalten hat. Es war lediglich vereinbart, dass die Tante zu Lebzeiten den Genuss am Kapital behalten sollte. Die Tante ist 1941 im Alter von über 93 Jahren gestorben. Frau G. sagte mir vertraulich, dass ihr Mann und sie im November 1934 über 3.000.000 Franken (dreimillionen) besassen.
De handelswijze van A.G. moet als betrouwbaar beschouwd worden, terwijl men dat van de tegenspelers niet kan zeggen. Als we aannemen dat A.G. de dief is, dan kan de vraag gesteld worden waarom hij de diefstal heeft gepleegd. Vermits hij de schilderijen wou teruggeven, heeft hij ze zelf dus niet willen behouden. Hij heeft er enkel geld voor willen hebben. In geldnood verkeerde hij echter niet. Zijn schuldeisers kon hij met zijn liquide middelen niet voldoen, maar hij bezat wel voldoende eigen kapitaal, want zijn gezamenlijke schulden werden na zijn overlijden inclusief intresten uit zijn eigen vermogen betaald en daarna beschikte de familie nog over een voldoende groot vermogen. Hij was destijds immers zeker over de nalatenschap van een tante. Mevrouw G. zegde mij op dezelfde dag, 30 augustus 1942, dat A.G. reeds in 1930 bij notariële akte (de notaris ontving honderdduizend frank) de erfenis toegewezen kreeg. Er was alleen overeengekomen dat die tante tijdens haar leven het genot van het kapitaal mocht behouden. De tante is in 1941 op meer dan 93-jarige leeftijd overleden. Mevrouw G. zegde mij in vertrouwen dat haar man en zij in november 1934 over meer dan 3.000.000 frank (drie miljoen) beschikten.
Terug naar …
| A*Z | A B C D E F G H I J K L M N O P Q R S T U V W X Y Z | !EP! |